https://jakarta.hostmaster.org/articles/light_energy_information_life/tr.html
İnsanlık tarihi boyunca ışığın taşıdığı sembolik yük kadar ağır bir kavram az bulunur. Dalga boyunu ölçebilmemiz ya da enerjisini hesaplayabilmemizden çok önce, insanlar ışığın fiziksel bir olgudan daha fazlası olduğunu hissettiler – bu, yaşamın ta kendisinin bir metaforuydu.
İbrani Kutsal Kitabı’nda yaratılış şu sözlerle başlar: “Işık olsun.” Kur’an’da Allah, “göklerin ve yerin nuru” olarak tarif edilir. Budizm’de aydınlanma, gerçeğe uyanış halidir. Farklı geleneklerde ışık, ilahilik, saflık ve bilgelik olarak tezahür eder. Karanlık ise cehalet, kötülük ya da kaostur.
Dillerimiz bu metaforları korur. Bir sorunu “aydınlatırız”, anladığımızda “ışığı görürüz” ve birini ilham verici bulduğumuzda “parlak” deriz. Bilgi, cehaletin gölgelerini dağıtan ışıktır.
Günümüz dinlerinden çok önce, dünya çapındaki kültürler kış gündönümünü kutlardı – karanlığın zirveye ulaştığı ve ışığın geri dönmeye başladığı en kısa gün. Güneşin sıcaklığına ve hasada bağımlı olan erken topluluklar için gündönümü, hayatta kalma ve umudun dönüm noktasıydı. Ateşler, ziyafetler ve ritüeller ışığın yeniden doğuşunu kutlardı. Bu gelenek daha sonra Hristiyanlık’ta Noel olarak iç içe geçti, ancak daha derin sembolizm devam eder: güneşin geri dönüşüyle yaşamın yenilenmesi. Bugün bile gündönümü kutlamaları, ışığın insan kültüründe merkezi bir yer tuttuğunu hatırlatır.
Bu nedenle, ışık bizim için her zaman fotonlardan daha fazlası olmuştur: o, enerji, bilgi ve hayattır – hem maddi hem manevi anlamda.
Binlerce yıl boyunca onun metaforlarıyla yaşadıktan sonra, insanlık nihayet bilime dönerek şu soruyu sordu: Işık gerçekte neden yapılmıştır?
Bir foton, mikroskopik bir anten ya da endüktans ve kapasitansdan oluşan bir rezonans devresi olarak düşünülebilir – ancak fiziksel parçalar olmadan. Sürekli olarak elektrik enerjisini manyetik enerjiye ve tekrar geri dönüştürerek var olur ve yayılır; bu, ışığın uzayda hareket etmesini sağlayan kendi kendini sürdüren bir salınımdır.
Ancak fotonlar, gözlerimizle görebildiğimiz dar renk bandıyla sınırlı değildir. Gökdelenlerden daha uzun radyo dalgalarından atom çekirdeğinden daha küçük gama ışınlarına kadar geniş bir yelpazeyi kapsarlar. Bu spektrum boyunca, evreni şekillendirirler, yaşamı sürdürürler ve insan medeniyetini güçlendirirler.
Her foton üç bağlantılı şekilde tanımlanabilir:
Bunlar, ışık hızıyla birbirine bağlanır: c = λν. Daha uzun dalga boyları daha düşük frekans ve daha az enerji anlamına gelirken, daha kısa dalga boyları daha yüksek frekans ve daha fazla enerji getirir. Yelpaze şaşırtıcıdır:
Bu spektrum, aynı kuantumun – fotonun – farklı ölçeklerde nasıl farklı şekilde ifade edildiğini gösterir.
Farklı fiziksel süreçler, spektrumun farklı bölgelerini üretir:
Bu şekilde, fotonlar antenlerden, atomlardan ve çekirdeklerden doğar ve fiziksel evreni bir araya getirir.
Foton enerjisi frekansa orantılı olduğu için (E = hν), radyo frekansı fotonları son derece az enerji taşır – görünür veya gama fotonlardan trilyonlarca kat daha az. Sonuç olarak, antenler tek tek fotonları kolayca tespit edilebilecek şekilde yaymaz. Bunun yerine, çok büyük miktarlarda fotonları aynı anda serbest bırakır.
Tek bir yayın anteni, saniyede 10²⁰ ila 10²⁵ radyo fotonu yayabilir. Herhangi bir alıcı – veya sezgimiz – için bu, pürüzsüz, sürekli bir dalga gibi görünür. Kuantumlaşma hâlâ oradadır, ancak muazzam bolluk altında gizlidir.
Buna karşılık, ultraviyole, X-ışınları ve gama ışınları gibi yüksek enerjili fotonlar, bireysel olarak tespit edilebilecek kadar enerji taşır. Onların parçacık benzeri doğası açıktır, bu yüzden Einstein’ın fotoelektrik etki açıklaması radyo yerine ultraviyole ışığa odaklandı.
Algıdaki bu fark, dalga-parçacık tartışmasının bu kadar uzun sürmesinin nedenlerinden biridir.
Fotonlara dair anlayışımız, yüzyıllar süren tartışmalar ve keşiflerle gelişti.
Feynman fotonları keşfetmedi, ancak bize onların en eksiksiz ve doğru anlayışını verdi, yüzyıllar süren çelişkili teorileri tek bir tutarlı çerçevede birleştirdi.
Frekansın ötesinde, fotonlar başka bir özelliğe sahiptir: polarizasyon.
Bir fotonun elektrik alanı her zaman hareket yönüne dik olarak salınmak zorunda olduğundan, bu alanda herhangi bir açıda yönlenebilir. İleriye doğru hareket eden bir foton düşünün: alanı dikey, yatay veya aradaki herhangi bir şekilde salınabilir. Bu, polarizasyondur.
Polarizasyonun en bilinen sonuçlarından biri parlamadır. Su, cam veya ıslak asfalt gibi düz, yatay bir yüzeyden yansıyan ışık, rastgele yönlenmemiştir. Yansıma fiziği, yüzeydeki elektronların elektrik alanının düzlem boyunca uzanan bileşenini daha verimli bir şekilde yeniden yayması nedeniyle yatay polarize ışığı tercih eder.
Bu yüzden polarize güneş gözlükleri çok iyi çalışır: bunlar, yatay polarize fotonları engelleyen ve dikey olanları geçiren bir dikey polarizatör içerir. Sonuç olarak, yollardan, göllerden ve ön camlardan gelen parlama büyük ölçüde azalır.
Otomobillerin ilk günlerinde, mühendisler daha büyük bir fikir bile araştırdılar: Ya polarizasyon arabaların kendisine entegre edilebilseydi? Öneri, tüm farların dikey polarize edilmesi ve tüm ön camların yatay polarizatörlerle donatılmasıydı. Sonuç, karşıdan gelen farların otomatik olarak filtrelenmesi ve sürücülerin parlamadan korunması olacaktı. Konsept akıllı ve zarifti, ancak o dönemde seri üretim için çok pahalıydı. Fikir terk edildi – güneş gözlükleri aynı soruna daha pratik bir çözüm olarak kaldı.
Polarizasyon daha egzotik de olabilir. Eğer bir fotonun elektrik alanı hem dikey hem yatay bileşenlere sahipse ve bu bileşenler bir çeyrek döngü faz dışı salınıyorsa, sonuç dairesel polarizasyon olur. Alan artık tek bir çizgi boyunca ileri geri sallanmaz, bunun yerine hareket ekseni etrafında spiral çizer – basit bir salınım yerine sürekli bir yan dans.
Dipol antenle olan analoji hâlâ geçerlidir: bir dipol antenin ekseni boyunca kör noktaları olduğu gibi, fotonlar elektrik alanlarını asla yolları boyunca yönlendirmez. Her zaman enine kalırlar, hareket yönleri etrafında sürekli dönerler.
Kuantum seviyesinde, fotonlar ani sıçramalarla yayılır.
Uyarılan durumlar, sisteme bağlı olarak nanosaniyeler veya saatler sürebilir, ancak emisyon gerçekleştiğinde anlıktır – gerçek bir kuantum sıçraması, yarı durum veya kısmi foton olmadan.
Bu, fotonların doğduğu evrensel mekanizmadır.
İnsanlığın fotonları kullanmadaki en büyük zaferlerinden biri lazerdir.
Bir lazer, uyarılmış durumda tutulan atomlardan oluşan bir rezervuarla başlar. Bu popülasyon inversiyonu, ortama enerji pompalanarak oluşturulur – bir elektrik deşarjı, başka bir lazer veya kimyasal bir reaksiyon kullanılarak.
Uyarılmış atomlar, biri tamamen yansıtıcı, diğeri kısmen şeffaf olan iki ayna arasında hapsolur. Aynalar arasındaki mesafe, fotonun dalga boyuna uyacak şekilde ayarlanır. Yalnızca rezonans yapan fotonlar tekrarlanan yansımalardan sağ çıkar; diğerleri birbirini iptal eder.
Başlangıçta emisyonlar rastgeledir. Ardından bir foton, boşluk ekseni boyunca kendiliğinden yayılır. Bu foton, bir yıldırımın öncü kıvılcımı gibi pilot olur. Elektrik alanı, sonraki tüm uyarılmış emisyonlar için yönelimi ve fazı tanımlar. Komşu atomlar, aynı frekansta, aynı fazda ve aynı polarizasyonda olan tam kopya fotonlar serbest bırakır.
Pilot çoğaldıkça, fotonlar ileri geri sıçrar ve birbirini güçlendirir. Yoğunluk yeterince yüksek olduğunda, yarı şeffaf aynadan bir akım kaçar.
Sonuç, lazer ışığıdır:
Bir ampulün karışık, rastgele ışığından farklı olarak, lazer, kilit adımda yürüyen disiplinli bir foton ordusudur.
Fotonlar yalnızca fiziksel meraklar değildir – evrenin temelidir.
Her oksijen soluğu, her yemek, her telefon görüşmesi, her e-posta fotonlara bağlıdır.
Fotonlar, elektromanyetik alanın kuantumlarıdır ve yıldızları güçlendiren, yaşamı sürdüren ve teknolojiyi mümkün kılan bir spektrumu kapsar. Dalga ya da parçacık kategorilerine meydan okudukları için nesiller boyu bilim insanlarını şaşırttılar.
Fotonların hikayesi, Newton’ın parçacıkları ve Huygens’in dalgalarıyla başladı, Maxwell’in denklemleriyle büyüdü, Einstein’ın fotoelektrik etkisiyle keskinleşti ve nihayet Richard Feynman’ın kol saati analojisi ve QED matematiğiyle en net ifadesini buldu.
Denizaltı sinyallerinden gama ışını patlamalarına, antenlerden atomlara ve çekirdeklere, güneş gözlüklerinden lazerlere – fotonlar her yerdedir. Ve Feynman’ın içgörüsü sayesinde onları nihayet net bir şekilde görüyoruz – yalnızca dalgalar ya da parçacıklar olarak değil, ışığın evrensel kuantumları olarak.