การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิด

วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2489 โรงแรมคิงเดวิด ในกรุงเยรูซาเล็ม ซึ่งขณะนั้นเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนปาเลสไตน์ภายใต้การปกครองของอังกฤษ ถูกระเบิดครั้งใหญ่ คร่าชีวิต 91 ราย และ บาดเจ็บ 46 ราย การโจมตีนี้ดำเนินการโดย อิรกัน กลุ่มกองกำลังติดอาวุธไซออนิสต์ โดยมีเป้าหมายที่โรงแรมเพราะเป็นที่ตั้งของ สำนักงานบริหารหลักของอังกฤษ — รวมถึงสำนักงานทหารและหน่วยข่าวกรอง

การวางระเบิดครั้งนี้ยังคงเป็นหนึ่งในเหตุการณ์ความรุนแรงทางการเมืองที่สร้างความเสียหายมากที่สุดและก่อให้เกิดข้อถกเถียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของภูมิภาคนี้ แม้ว่าอิรกันจะอ้างว่าการโจมตีเป็นการต่อต้านลัทธิล่าอาณานิคม แต่ ตามนิยามสากลในปัจจุบัน — ตามอนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันการให้เงินทุนแก่การก่อการร้ายของสหประชาชาติ พ.ศ. 2542 และกฎหมายมนุษยธรรมตามจารีตประเพณี — ถือเป็นการก่อการร้าย เนื่องจากเจตนาโจมตีอาคารที่ใช้โดยพลเรือนเพื่อบรรลุเป้าหมายทางการเมือง

พื้นหลัง: การปกครองแบบมอบอำนาจของอังกฤษและความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น

โรงแรมคิงเดวิด อาคารหินปูน 7 ชั้น เป็นทั้งที่พักหรูหราและศูนย์กลางการบริหารของการปกครองอังกฤษในปาเลสไตน์ ปีกใต้ เรียกว่า “เลขาธิการรัฐบาล” เป็นที่ตั้งของกองบัญชาการกองทัพอังกฤษและสำนักงานกรมสืบสวนอาชญากรรม (CID)

ในช่วงกลางทศวรรษ 1940 องค์กรกองกำลังติดอาวุธยิว — ผิดหวังกับ สมุดปกขาว ค.ศ. 1939 ที่จำกัดการอพยพของชาวยิวและการซื้อที่ดิน — เริ่มการต่อต้านด้วยอาวุธต่อการควบคุมของอังกฤษ การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ (Holocaust) เสริมความมุ่งมั่นของชาวยิวในการสร้างดินแดนที่ปลอดภัย ในขณะที่อังกฤษ ติดอยู่ระหว่างความต้องการของชาวยิวและชาวอาหรับ เริ่มใช้มาตรการปราบปรามด้านความมั่นคงมากขึ้น

ในบรรดากลุ่มใต้ดินของชาวยิว อิรกัน ซไว เลอูมี ภายใต้การนำของ เมนาเฮม เบกิน สนับสนุนการโจมตีโดยตรงต่อเป้าหมายของอังกฤษ เบกินมองว่าอังกฤษเป็นผู้ยึดครองอาณานิคมที่ขัดขวางการก่อตั้งรัฐยิว ในปี พ.ศ. 2488–2489 อิรกันได้ร่วมมือกับ เลฮี (แก๊งสเติร์น) และ ฮากานาห์ กระแสหลักในสิ่งที่เรียกว่า “ขบวนการต่อต้านยิว” อย่างไรก็ตามพันธมิตรนี้ไม่มั่นคง เนื่องจากผู้นำฮากานาห์ ดาวิด เบน-กูเรียน มักพยายามควบคุมกลุ่มหัวรุนแรงมากกว่า

การโจมตี: การวางแผน คำเตือน และการดำเนินการ

เอกสารที่ถูกปลดล็อกในปัจจุบันทำให้สามารถสร้างเหตุการณ์การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิดได้อย่างละเอียด การวางแผนเริ่มต้นในต้นเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2489 เป้าหมายของอิรกันคือการทำลายแฟ้มข้อมูลข่าวกรองของอังกฤษ ซึ่งพวกเขาคิดว่ามีหลักฐานการดำเนินงานไซออนิสต์ที่ถูกยึดในระหว่าง ปฏิบัติการอกาธา การบุกค้นครั้งใหญ่ของอังกฤษที่จับกุมนักกิจกรรมยิวหลายร้อยคน

แผนของอิรกันและโครงสร้างบัญชาการ

เอกสารอิสราเอลและอังกฤษที่เพิ่งถูกปลดล็อกระบุตัวบุคคลสำคัญในปฏิบัติการ:

• ผู้บัญชาการ: เมนาเฮม เบกิน
• หัวหน้าปฏิบัติการ: อามิชัย ปากลิน (“กิดิ”) – ผู้ออกแบบอุปกรณ์ระเบิด
• ทีมพรางตัว: เจ็ดเจ้าหน้าที่ใน เสื้อคลุมอาหรับ (กาลาบียา)
• ผู้เฝ้าระวัง: ยิตซัค ซาเดห์ (ผู้ประสานงานฮากานาห์)
• คนขับรถ: ยิสราเอล เลวี

เช้าวันที่ 22 กรกฎาคม เจ้าหน้าที่อิรกันลักลอบนำ เจลาติไนต์ 350 กิโลกรัม ซ่อนในถังนม เข้าไปในห้องใต้ดินของโรงแรมใต้ คาเฟ่ ลา เรจองซ์ การวิเคราะห์ทางนิติวิทยาศาสตร์ยืนยันในภายหลังว่าเจลาติไนต์ตรงกับวัตถุระเบิดที่ขโมยมาจาก คลังแสงของอังกฤษในไฮฟา (แฟ้ม CID RG 41/G-3124)

คำเตือน: รายละเอียดนาทีต่อนาที

หลักฐานปฐมภูมิจาก แฟ้ม MI5 KV 5/34 และคำให้การร่วมสมัยยืนยัน การโทรเตือนสามครั้ง:

อย่างไรก็ตาม พนักงานสวิตช์บอร์ดของโรงแรม ที่คุ้นเคยกับการหลอกลวง ปฏิเสธคำเตือนว่าเป็น “เรื่องตลกของยิวอีกแล้ว” เลขาธิการใหญ่ เซอร์ จอห์น ชอว์ เมื่อได้รับแจ้ง กล่าวว่า “สัปดาห์นี้เรามีสายแบบนี้ยี่สิบสาย” การค้นหาของทหารอังกฤษในห้องใต้ดินเวลา 12:15 ตรวจสอบเฉพาะพื้นที่สาธารณะ และพลาดทางเดินบริการใต้ ลา เรจองซ์

เวลา 12:37 น. การระเบิดทำลายปีกใต้ แรงระเบิดรุนแรงมากจนบันทึกโดย เครื่องวัดแผ่นดินไหวของมหาวิทยาลัยฮีบรู ทำลายเอกสาร สำนักงาน และชีวิต

ความสูญเสียของมนุษย์

ผู้เสียชีวิต 91 รายมาจากหลายชาติพันธุ์และชุมชน:

28 คนเป็นอังกฤษ 41 คนเป็นอาหรับ 17 คนเป็นยิว และ 5 คนเป็นสัญชาติอื่น ราชกิจจานุเบกษาปาเลสไตน์ (1 สิงหาคม 2489) ระบุชื่อทั้งหมด เน้นย้ำถึงลักษณะไม่เลือกหน้าของการโจมตี ผู้เสียชีวิตรวมถึงพนักงาน นักข่าว ทหาร และพลเรือน — หลายคนไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับความขัดแย้งทางการเมือง

ผลกระทบทันที: ความโกลาหล การประณาม และการปราบปราม

ปฏิกิริยาของอังกฤษรวดเร็วและรุนแรง:

• 23 กรกฎาคม: เคอร์ฟิวในเยรูซาเล็ม; ส่งกำลังทหาร 17,000 นาย
• 26 กรกฎาคม: การจับกุมจำนวนมากในเฟสที่สองของ ปฏิบัติการอกาธา
• 31 กรกฎาคม: พลเอกบาร์เกอร์สั่งห้ามทหารอังกฤษเข้าธุรกิจยิว — มาตรการที่ต่อมาถูกประณามว่าเป็นการเหยียดเชื้อชาติ
• สิงหาคม 2489: รางวัล 25,000 ปอนด์สำหรับการจับกุมเบกิน

ในลอนดอน นายกรัฐมนตรีเคลเมนต์ แอตตลี บอกคณะรัฐมนตรีว่า “ต้นทุนการรักษาปาเลสไตน์ตอนนี้เกินกว่ามูลค่าของมอบอำนาจ” (CAB 128/6) เป็นการยอมรับโดยตรงว่าการวางระเบิดมีผลต่อการตัดสินใจของอังกฤษในการส่งเรื่องปาเลสไตน์ไปยังสหประชาชาติ — ก้าวสำคัญสู่การแบ่งแยก

ปฏิกิริยาภายในของยิวและข้อถกเถียงเรื่อง “คำเตือน”

บันทึกของฮากานาห์ ที่ถูกยึด (CZA S25/9021) เผยว่า ดาวิด เบน-กูเรียน พยายามยกเลิกปฏิบัติการสองวันก่อน โดยเตือนว่า “มีพลเรือนมากเกินไป” อย่างไรก็ตาม ผู้ประสานงานฮากานาห์ โมเช สเนห์ ตอบว่าแผน “ไม่สามารถย้อนกลับได้”

อิรกันอ้างว่าคำเตือนพิสูจน์เจตนาของพวกเขาในการหลีกเลี่ยงการสูญเสียชีวิต แต่ตามมาตรฐานทางทหารหรือจริยธรรมที่สมเหตุสมผลใด ๆ — โดยเฉพาะตาม กฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศในปัจจุบัน ที่ห้ามการโจมตีที่อาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อพลเรือนที่ไม่สมส่วน — ปฏิบัติการดังกล่าว จะถูกจัดว่าเป็นการก่อการร้าย โดยไม่คำนึงถึงเจตนา การใช้อาคารพลเรือนที่เต็มไปด้วยผู้ไม่ใช่นักรบเป็นเป้าหมายระเบิดไม่สามารถเข้ากันได้กับบรรทัดฐานสมัยใหม่ของความขัดแย้งติดอาวุธ

ปฏิกิริยาทั่วโลกและในท้องถิ่น

หนังสือพิมพ์อาหรับ ทั่วปาเลสไตน์ประณามการวางระเบิดว่าเป็น “การก่อการร้ายของยิว”

• ฟิลาสติน: “การก่อการร้ายของยิวสังหารชาวอาหรับ 41 คนในรังของอังกฤษ”
• อัล-ดิฟา: “โรงแรมแห่งความตาย”
• อัล-อิตติฮัด: “ระเบิดไซออนิสต์ – ก้าวแรกสู่การขับไล่เรา”

ในระดับสากล:

• นิวยอร์กไทมส์ เรียกมันว่า “การกระทำที่ทำร้ายคดีของยิว” โดยชี้ถึงการลดลง 30% ของการระดมทุนไซออนิสต์ในสหรัฐฯ
• ลอสเซร์วาตอเร โรมาโน ของวาติกันประณาม “วิธีการป่าเถื่อน”
• สื่อโซเวียต เริ่มแรกเงียบ ต่อมาบรรยายว่าเป็น “การต่อต้านจักรวรรดินิยม”
• จวาหรลาล เนห์รู กล่าวว่า “อังกฤษกำลังเก็บเกี่ยวสิ่งที่พวกเขาหว่าน” เชื่อมโยงความวุ่นวายในปาเลสไตน์กับความไม่สงบในอาณานิคมในอินเดีย

การพิจารณาคดีและผลกระทบระยะยาว

เจ้าหน้าที่อังกฤษพิจารณาคดีผู้ต้องสงสัยอิรกันหลายรายใน ศาลทหารเยรูซาเล็ม ต้นปี พ.ศ. 2490 หกรายถูกตัดสินประหารชีวิต ซึ่งต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นจำคุกตลอดชีวิตภายใต้แรงกดดันจากสาธารณชน คนอื่น ๆ หลบหนีใน การหลบหนีจากคุกอัคโค ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2490 เมนาเฮม เบกินเองหลบหนีการจับกุม และได้รับการนิรโทษกรรมหลังความเป็นอิสรภาพของอิสราเอลใน พ.ศ. 2491

ทางการเมือง การวางระเบิดเร่งการถอนตัวของอังกฤษ ถึงกลางปี พ.ศ. 2490 รัฐบาลยอมรับว่าไม่สามารถปกครองปาเลสไตน์ได้อย่างมีประสิทธิภาพอีกต่อไป แผนการแบ่งแยกของสหประชาชาติตามมา และภายในสองปี อิสราเอลเกิดขึ้นท่ามกลางสงครามใหม่ ๆ

การรำลึก การแก้ไขประวัติศาสตร์ และข้อถกเถียงที่ยังดำเนินอยู่

ตั้งแต่ พ.ศ. 2491 มรดกของการวางระเบิดยังคงแบ่งแยก:

• พ.ศ. 2509: ทหารผ่านศึกอิรกันติดตั้งแผ่นป้ายในโรงแรมยกย่องคำเตือนของพวกเขาและตำหนิความเฉื่อยชาของอังกฤษ
• พ.ศ. 2549: นักการทูตอังกฤษคว่ำบาตรพิธีแผ่นป้ายใหม่; ชาวปาเลสไตน์เรียกมันว่า “การยกย่องการก่อการร้าย”
• พ.ศ. 2559: หลักสูตรโรงเรียนอิสราเอลบรรยายว่าเป็น “การโจมตีแบบผ่าตัดที่เร่งความเป็นอิสรภาพ”
• พ.ศ. 2564: องค์กรพัฒนาเอกชนปาเลสไตน์ โซครอต เปิดตัวอนุสรณ์ดิจิทัลที่ระบุผู้เสียชีวิตทั้ง 91 ราย รวมถึงพนักงานอาหรับ

การประเมินจริยธรรมและกฎหมาย: การก่อการร้ายตามมาตรฐานปัจจุบัน

แม้ว่าบางคนในอิสราเอลยังคงมองการโจมตีเป็นการกระทำที่สิ้นหวังของการต่อต้านลัทธิล่าอาณานิคม แต่คำนิยามสมัยใหม่แทบไม่ทิ้งความคลุมเครือ ตาม คำนิยามการทำงานของสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ พ.ศ. 2547 เกี่ยวกับการก่อการร้าย — การใช้ความรุนแรงโดยเจตนาต่อพลเรือนเพื่อมีอิทธิพลต่อนโยบายรัฐบาล — การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิดมีคุณสมบัติเป็นการก่อการร้าย

แม้จะมีการเตือนที่ออกไป อิรกันก็วางวัตถุระเบิดกำลังสูงในอาคารพลเรือนที่ใช้งานอยู่โดยเจตนา ซึ่งขัดแย้งกับหลักการที่ต่อมาถูกกำหนดไว้ใน อนุสัญญาเจนีวา และ ธรรมนูญกรุงโรมของศาลอาญาระหว่างประเทศ เป้าหมายของการโจมตี — บังคับให้อังกฤษถอนตัวด้วยความกลัว — ตรงตามเกณฑ์ทุกข้อของการกระทำการก่อการร้ายตามกฎหมายปัจจุบัน

มรดกและการไตร่ตรอง

วันนี้ โรงแรมคิงเดวิดยืนหยัดฟื้นฟูแล้ว รอยแผลเป็นบางส่วนถูกซ่อนแต่ไม่เคยลบเลือน ผู้มาเยือนยังสามารถอ่านแผ่นป้ายที่อิรกันติดตั้ง — และใกล้เคียง อนุสรณ์เงียบที่เคารพผู้เสียชีวิต

บทเรียนจากการวางระเบิดยังคงเจ็บปวดและเกี่ยวข้อง:

• คำเตือนไม่ยกเลิกความรับผิดชอบทางจริยธรรม
• การต่อสู้เพื่อปลดปล่อยชาติเสี่ยงต่อการล่มสลายทางจริยธรรมเมื่อกำหนดเป้าหมายพลเรือน
• บริบทอาณานิคมสร้างความรุนแรงที่ทำให้เส้นแบ่งระหว่างนักสู้เพื่อเสรีภาพและผู้ก่อการร้ายเลือนราง

เมื่อมองย้อนกลับไป การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิดไม่ใช่เพียง “ปฏิบัติการทางทหาร” แต่เป็น โศกนาฏกรรมจากการคำนวณผิดและต้นทุนมนุษย์ มันเร่งการถอนตัวของอังกฤษ แต่ยังฝังรากวงจรความรุนแรงตอบโต้ที่ยังคงกำหนดความขัดแย้งอิสราเอล-ปาเลสไตน์ในปัจจุบัน

ตามมาตรฐานร่วมสมัย มันยืนหยัดเป็น การกระทำการก่อการร้าย — การเตือนที่รุนแรงว่าการแสวงหาความยุติธรรมหรือการสร้างชาติต้องไม่เกิดขึ้นด้วยราคาของชีวิตที่ไร้เดียงสา

แหล่งอ้างอิง

1. สหราชอาณาจักร สำนักคณะรัฐมนตรี Cabinet Conclusions, 25 July 1946 CAB 128/6 หอจดหมายเหตุแห่งชาติ คิว
2. สหราชอาณาจักร MI5 Irgun Zvai Leumi: Intercepted Communications and Warning Calls, July 1946 KV 5/34, หน้า 112–118 หอจดหมายเหตุแห่งชาติ คิว, 2006
3. อิสราเอล กรมสืบสวนอาชญากรรม (CID) Forensic Report on King David Hotel Explosives, 22 July 1946 RG 41/G-3124 หอจดหมายเหตุแห่งรัฐอิสราเอล เยรูซาเล็ม
4. อิสราเอล หอจดหมายเหตุฮากานาห์ Internal Memo: Ben-Gurion to Moshe Sneh, 20 July 1946 S25/9021 หอจดหมายเหตุไซออนิสต์กลาง เยรูซาเล็ม
5. ปาเลสไตน์ภายใต้การมอบอำนาจ The Palestine Gazette, ฉบับที่ 1515 (1 สิงหาคม 2489) โรงพิมพ์รัฐบาล เยรูซาเล็ม
6. สหประชาชาติ อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันการให้เงินทุนแก่การก่อการร้าย มติสมัชชาใหญ่ A/RES/54/109, 9 ธันวาคม 2542
7. สหประชาชาติ มาตรการเพื่อขจัดลัทธิการก่อการร้ายระหว่างประเทศ: รายงานกลุ่มทำงาน A/59/894, 2004
8. Al-Difa‘ (ยาฟา) “โรงแรมแห่งความตาย” 23 กรกฎาคม 2489
9. Al-Ittihad (ไฮฟา) “ระเบิดไซออนิสต์ – ก้าวแรกสู่การขับไล่เรา” 23 กรกฎาคม 2489
10. Filastin (ยาฟา) “การก่อการร้ายของยิวสังหารชาวอาหรับ 41 คนในรังของอังกฤษ” 23 กรกฎาคม 2489
11. L’Osservatore Romano (นครวาติกัน) “วิธีการป่าเถื่อนในปาเลสไตน์” 24 กรกฎาคม 2489
12. The New York Times “การระเบิดก่อการร้ายในเยรูซาเล็ม” 23 กรกฎาคม 2489
13. บทบรรณาธิการ: “การกระทำที่ทำร้ายคดีของยิว” 24 กรกฎาคม 2489
14. The Palestine Post (เยรูซาเล็ม) “บันทึกคำเตือนโรงแรม, 22 กรกฎาคม 2489” บันทึกภายในสวิตช์บอร์ด หอจดหมายเหตุแห่งรัฐอิสราเอล
15. เบกิน, เมนาเฮม The Revolt แปลโดย ซามูเอล แคตซ์ ลอนดอน: W. H. Allen, 1951
16. คลาร์ก, เธอร์สตัน By Blood and Fire: The Story of the King David Hotel Bombing นิวยอร์ก: Putnam, 1981
17. คาลิดี, ราชิด The Iron Cage: The Story of the Palestinian Struggle for Statehood บอสตัน: Beacon Press, 2006
18. มอร์ริส, เบนนี 1948: A History of the First Arab-Israeli War นิวเฮเวน: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยล, 2008
19. เซเกฟ, ทอม One Palestine, Complete: Jews and Arabs under the British Mandate แปลโดย ไฮม์ วอตซ์แมน นิวยอร์ก: Metropolitan Books, 2000
20. หอจดหมายเหตุโรงแรมแดน ภาพถ่ายการบูรณะโรงแรมคิงเดวิด, 2489–2491 เข้าถึงเมื่อ 15 ตุลาคม 2568
21. โซครอต อนุสรณ์ผู้เสียชีวิตโรงแรมคิงเดวิด ฐานข้อมูลดิจิทัลพร้อมพิกัด GPS เข้าถึงเมื่อ 15 ตุลาคม 2568
22. พิพิธภัณฑ์สงครามจักรวรรดิ ภาพ HU 73132: ซากโรงแรมคิงเดวิด, 23 กรกฎาคม 2489 ลอนดอน
23. หอสมุดรัฐสภา คอลเลกชันภาพถ่ายแมตสัน ด้านหน้าโรงแรมคิงเดวิด, ก่อน พ.ศ. 2489 วอชิงตัน ดี.ซี.